โลกในอีกมุมมอง...

อย่างที่ผมเคยบอกเอาไว้ใน blog ก่อนๆว่าผมไม่ใช่คนรักบริษัท
หรือสถานที่ที่ผมทำงานอยู่เลยสักนิด
ไม่มีความรู้สึกใดๆทั้งนั้น
สำหรับผมแล้ว บริษัทก็คือสถานที่ทำงานเท่านั้น
แต่สิ่งที่ผมรักจริงๆก็คืองานที่ผมต้องรับผิดชอบต่างหาก
จึงไม่น่าแปลกใจเท่าไรว่า...
เมื่อไรที่ผมเห็นว่างานที่ผมรักเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ผมรู้สึกไม่สบายใจเท่าไร ผมก็จะปลีกตัวออกมาทันที
ผมรู้สึกตลกทุกครั้งที่เวลาไปเลี้ยงฉลอง หรือมี Party แล้วคนในงานร้องตะโกนว่า "(ชื่อบริษัท) จงเจริญ!!!"

ผมงงอีกหลายๆอย่างว่าทำไมหลายๆคนไม่รู้จักรักตัวเองบ้าง รักในเวลาใช้ชีวิต
1 เหตุผลหลักที่ผมไม่อยากเข้าไปนั่งห้องเรียนฟังครู อาจารย์สอนเพราะเสียเวลาใช้ชีวิตของผมเนี่ยแหละ
ผมว่าประสบการณ์ คือวิชาที่ยิ่งใหญ่
การที่คนอย่างผมต้องไปนั่งฟังคนที่อ่านๆๆ เรียนๆๆ แล้วมาสอนๆๆ เพื่อให้ผมสอบๆๆ ผมมองว่าตลกสิ้นดี
ล่าสุดที่ตลกสำหรับผมมากคือ...
การที่ผมมาทำงานก่อนเวลาและกลับบ้านตรงเวลา
ผมมาทำงานก่อนเวลา เพราะผมชอบมองสถานที่ที่ว่างเปล่าก่อนที่จะเริ่มมีคนพลุพล่านวุ่นวาย
มันเหมือนมองเห็นจุดเริ่มต้นของสิ่งใหม่ๆทุกๆวัน
และที่ผมชอบกลับบ้านตรงเวลาก็เพราะเหตุผลเดิม ผมจะไม่ยอมเสียเวลาแม้สักนาทีสำหรับการใช้ชีวิตของตัวเอง
8 ชั่วโมงสำหรับการทำงาน ผมถือว่ามากแล้วที่มันกลืนกิน 1 ใน 3 ของเวลา 1 วันของผมไป
แต่... คนเราหลายๆคน โดยเฉพาะคนไทย ไม่กล้าที่จะกลับบ้านตรงเวลา เพราะ "เกรงใจ" คนอื่นที่กำลังทำงาน...
อยากจะบอกเอาไว้ตรงนี้เลยนะครับว่า!
คนที่กลับบ้านตรงเวลาคือคนที่ทำถูก 100% ส่วนคนที่ทำงานเกินเวลา ผมมองว่าเป็นคนไม่รู้เวลาและอาจจะมองได้ถึงขั้นทำงานไร้ประสิทธิภาพจนเวลา 8 ชั่วโมงต่อวันไม่เพียงพอให้เคลียร์งาน

บางทีผมก็อยากเสนอด้านที่ผมมองให้คนอื่นรู้บ้าง
ผมมองว่าคนไทยที่สะเปะสะปะเรื่องเวลาเป็นอะไรที่ไม่ดีเลยสักนิด
เอ่อ... ว่าแต่ไหงบล็อคนี้กลายเป็นมีแต่เรื่องบ่นๆๆ ล่ะเนี่ย 5555 :D