"ดวงตา" เป็นสิ่งที่ผมกลัวที่สุดว่าจะสูญเสียมันไป
เป็นเพราะผมใช้มันเยอะเอง
เป็นเพราะผมไม่ดูแลมันเอง
หากวันนึง... ผมมองไม่เห็นแล้ว โลกนี้จะเป็นอย่างไรนะ
หนังสือที่ผมเคยชอบอ่าน เมื่อมองไม่เห็นแล้วเราจะทำยังไงกับมันนะ
สิ่งของต่างๆที่เคยต้องใช้สายตาในการใช้สอย ผมควรจะทำอย่างไรกับมันนะ
โลกที่มีแต่ความมืด โลกที่สามารับรู้ได้เพียงเสียงต่างที่ผ่านเข้ามายังโสตประสาทหู
ผมจะมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร
"หู" จึงเป็นอวัยวะอย่างที่สองในร่างกาย ที่ผมกลัวว่าจะสูญเสียมันไปเช่นกัน
เสียงเพลงที่ผมชื่นชอบ...
ผมจะต้องทำอย่างไรถึงจะสามารถได้ยินเสียงเหล่านี้อีก...
ความเงียบที่ผมเกลียดชัง...
ผมคงไม่สามารถทำสิ่งใดเพื่อที่จะหลีกหนีมันได้อีก...
ผมจะมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร
วันนี้ผมพบเจอทั้งคนหูหนวกและตาบอดกำลังเล่นดนตรี
...
น่าทึ่ง...
...
ผมได้แต่คิดฝันว่า...
หากผมเป็นอย่างพวกเค้าบ้าง...
ผมจะยังมีแรงเหลือพอที่จะลุกขึ้นยืนอีกหรือเปล่า
blog นี้ขอมอบให้แด่ความสิ้นหวังชั่วขณะที่ก่อตัวขึ้นในใจของผมเองครับ...
No comments:
Post a Comment