เมื่อคืนผมฝันถึงคุณอีกครั้ง
ในฝันนั้นคุณเฝ้าถามผมว่า ทำไม ทำไม ทำไม หลายครั้งหลายครา
นี่ไม่ใช่ครั้งแรก...
ผมไม่รู้ว่านี่คือสิ่งที่คุณอยากรู้ หรือใจที่ผมอยากบอก หรือสิ่งที่ผมคิดไปเองกันแน่
แต่เอาเป็นว่าผมจะขอบอกเอาไว้ที่นี่แทนแล้วกันนะครับ
สิ่งที่ทำให้ผมเงียบหายไป เพราะผมโกรธ
ไม่ได้โกรธที่คุณต่อว่าผมสารพัด แต่โกรธที่คุณไม่ยอมรับฟังเหตุผลของทางผมบ้าง
ทั้งๆที่มีอะไรผมบอกคุณตรงๆ พูดกับคุณตรงๆ
แต่คุณก็ยังตัดสินผมจากสิ่งที่คุณรู้สึกเองคนเดียว
และไม่ยอมรับฟังสิ่งใดๆจากผม นอกจากให้ผมตอบแค่ "ครับ" คำเดียว
แค่ประโยคนี้ประโยคเดียวก็ทำให้ผมช็อคมากยิ่งกว่าคำพูดอีกเป็นร้อยพันที่คุณพรั่งพรูออกมาใส่ผมซะอีก
คุณไม่จำเป็นต้องสงสัยในตัวผมหรอก
คุณไม่จำเป็นต้องบอกว่าคุณไม่รู้จักผมเลย
คุณรู้จักผมทุกอณูแล้วด้วยซ้ำ
แต่ผมเองต่างหากที่ยังไม่รู้จักคุณดีพอ
ไม่รู้เลยจริงๆว่าคำพูดแค่ว่า "อย่าเพิ่งโทรมาช่วงนี้" จะทำให้คุณคิดไปไกล และทำให้เรื่องมันเลยเถิดมาถึงขนาดนี้
ผมขอโทษ ในสิ่งที่ผมก็ไม่รู้ว่าผมทำผิดอะไรตรงไหน
แต่ถ้ามันทำให้คุณสบายใจขึ้น (รึเปล่า) ผมก็จะพูด
ผมขอบคุณ ข้อความที่คุณทิ้งเอาไว้บน facebook ว่าเห็นผมมีความสุข
ครับตอนนี้ผมมีความสุข... ที่ได้รู้ว่าคุณยังติดตามเรื่องของผมอยู่บ้าง
ผมก็ยังติดตามเรื่องของคุณอยู่เหมือนกัน :)
และหวังว่าคุณคงจะไม่ตัดผมออกจากรายชื่อเพื่อนนะครับ
เพราะผมก็ยังอยากรู้เรื่องราวของคุณต่อไปเรื่อยๆ ถึงแม้เราจะไม่ได้พูดคุยกันก็ตามที
ผมรู้สึกยินดีมาก ที่คุณได้พบเจอคนดีๆ
เพราะมันเป็นสิ่งที่ผมเคยอวยพรให้คุณ...
...ในวันเกิดพร้อมๆกับเพลง "ดินแดนแห่งความรัก"
วันนี้คุณได้พบเจอคนดีๆ และทิ้งผมเอาไว้ข้างหลัง
นั่นเป็นสิ่งที่ดีที่สุดแล้ว เพราะผมไม่ใช่คนดีอะไรหรอกครับ :)
ผมขอให้คุณได้พบเจอแต่คนดีๆอย่างนี้ต่อไปเรื่อยๆนะครับ
สุดท้ายนี้ผมจะบอกว่า...
ดูแลสุขภาพตัวเอง และอย่าโหมงานมากจนเกินไปนะ...
ยัยอาจารย์บ๊อง :D
No comments:
Post a Comment