ภาษาอังกฤษแบบโง่โง่... ตอนที่1

ผมไม่ใช่คนที่เก่งภาษาอังกฤษมาตั้งแต่เกิดครับ...
แต่ผมก็สามารถฟัง อ่าน เขียน และกล้าที่จะพูดกับฝรั่ง...
ปัญหามันอยู่ที่ว่าคนรอบข้างผมเนี่ยแหละ ที่พูดกันไม่ได้
...แต่ก็ยังจะสะเออะ! หัวเราะสำเนียง (ที่ไม่ค่อยได้ใส่ลูกกระแดะ) ของผม
เพราะฉะนั้นวิธีง่ายๆเลยที่จะแก้ปัญหาของคนพวกนี้คือ...ถีบ!

ถีบครับ! ไม่ใช่ถีบไปไกลๆ แต่ถบให้มันไปพูดกับฝรั่งเนี่ยแหละ!
เราจะเห็นอาการที่พวกเค้าแสดงกันออกมาหรือในวงการฝรั่งเค้าเรียกว่า
Farang Phobia
อาการจะเริ่มสำแดงโดยการ ยืนตัวแข็ง ยิ้มเจื่อนๆ และประธานของประโยคคือคำว่า Yeah~

ที่จริงมันไม่ใช่เรื่องตลกนะครับ...
ผมคิดเสมอว่า...

"ทำไมวะ! คนอินเดีย มันยังพูดสำเนียงอินเดียได้
คนญี่ปุ่น มันก็พูดสำเนียงของมันเอง
คนฝรั่งเศสมันก็พูดสำเนียงที่ฟังไม่ค่อยออก
...แล้วทำไมคนไทยอย่างกู จะพูดแบบสำเนียงไทยไม่ได้!"

ใครจะหัวเราะก็ช่างหัวพวกมันเถอะครับ
เราพูดสำเนียงไทยๆของเรา แต่ออกเสียงถูกต้อง
ดีกว่าพูดสำเนียงกระแดะ แต่ฝรั่งไม่รู้เรื่องครับ...