แด่ความฝัน, จินตนาการ, และความไร้เดียงสา ที่หายไป

ความฝัน... สิ่งที่เราวาดกันไว้ตั้งแต่ยังเด็ก

ยังจำกันได้รึเปล่าครับว่าเราเคยฝันกันว่าอย่างไรบ้าง

บางคนอยากเป็นตำรวจ, บางคนอยากเป็นครู, บางคนอยากเป็นพยาบาล

มีถึงขั้นอยากเป็นอุลตร้าแมน...

จินตนาการ... สิ่งทีเป็นตัวผลักดันให้เด็กคนนึง

คิดว่าทุกสิ่งทุกอย่างในโลกนี้ล้วนเป็นไปได้

แค่เพียงคิดออกมา...

หากแต่ทั้ง 2 สิ่งนั้น ไม่อาจจะทำให้ความฝันอันไร้ขอบเขตนั้นเป็นจริงได้

หากปราศจากซึ่ง...

ความไร้เดียงสา... สิ่งที่ขาวสะอาดผุดผ่อง

สิ่งที่ปราศจากความชั่วร้ายทั้งมวล

สัญชาตญาณอยากรู้อยากเห็นและไร้พิษภัยของมนุษย์

ซึ่งติดตัวเรามากันตั้งแต่กำเนิด...

วันนี้ผมอายุ 25...

ผมก้าวเข้าสู่วัยรุ่นตอนปลาย

ช่วงวัยที่ซึ่งอาจจะไม่มีเรี่ยวแรงเหลือที่จะฝัน

ช่วงวัยที่ซึ่งจินตนาการแห่งวัยเด็กถูกบดบังด้วยสังคม และกิเลสอันน่ารังเกียจ

ช่วงวัยที่ซึ่งความไร้เดียงสาหายไปจนหมดสิ้น

ผมมองตัวเองในกระจกเงาบานใหญ่

เฝ้าแต่ถามตัวเองว่า

ตอนนี้เราทำสิ่งที่เราฝันไปได้ขนาดไหนแล้ว

ตอนนี้เรายังจะเหลือแรงเอาไว้ทำอะไรอีกบ้าง

และตอนนี้... เราจะทำอย่างไรต่อไป

ผมเป็นนักออกแบบ...

ได้เป็นตามฝันที่ตัวเองวาดไว้ตั้งแต่เด็ก...

แต่ในความจริงนั้น ช่างต่างกับความฝันนัก

สิ่งที่เราร่ำเรียนมา...

เราทิ้งมันไปแล้วมากเท่าไร...

สำหรับผม...

มันหายไปจนหมดทุกสิ่ง...

ในตอนนี้ ปริญญาที่ได้ร่ำเรียนมา

มันเหลือเพียงแค่กระดาษใบนึงจริงๆ

ท้ายที่สุด... สิ่งที่เรานำมาใช้หาเลี้ยงตัวเอง

กลับเป็นงานอดิเรกที่เราเคยนั่งเล่นมันทุกวันๆ

วันนี้... ผมสามารถเลี้ยงตัวเองได้

แต่วันข้างหน้าจะเป็นเช่นไร

ผมตอบไม่ได้...

รู้แต่เพียงว่า...

หากผมสามารถขออะไรก็ได้ 3 อย่างจากยักษ์จินนี่

ผมอยากขอ จินตนาการ, ความไร้เดียงสา, และความฝัน เหล่านั้น

กลับคืนมาอีกครั้ง

เผื่อว่าจะช่วยให้ผม

สามารถที่จะก้าวต่อไปได้อย่างไม่เกรงกลัว

และประสบความสำเร็จตลอดกาล

...

แด่ความฝัน จินตนาการ และความไร้เดียงสา ที่ยังคงหลงเหลืออยู่ในตัวเด็กๆทุกคนครับ